Na "Idę" poszedłem z zainteresowaniem.
Dużo się o tym filmie nim mówi.
Deszcz nagród, który spadł na niego przytłacza.
Okazuje się, że reżyser - twórca "Lata miłości" w, którym moim zdaniem bardziej się spełnił mówi słowami bohaterów albo za dużo albo za mało.
Ciekawsze od prostej, banalnej dwóch kobiet jest tło : Joanna Kulig jakże stylkowo śpiewa standardy tamtych lat a Dawid Ogrodnik gra na saksofonie.
Coż z tego skoro Paweł Pawlikowski tej historii zwyczajnie nie uniósł.
Za ciężki kaliber tematu.
Wszystko jest zbyt przewidywalnie , bez emocji.
Ida nie jest gotowa złożyć śluby.
Musi zaspokoić ciekawość pierwszego razu.
Po nim już wie, że nie spełni się w roli żony i matki.
Wraca do Boga.
Nie zdradza swojej ciotce , że wie kim był morderca jej rodziców.
Reżyser pomija tą scenę jakby jej nie było.
Na twarzy Idy nie ma żadnych dylematów.
Nie ma kwestii : miłuj przebaczacz.
Później jest tylko proces utożsamiania się z ciotką, która skoczyła z okna nie mogąc unieść ciężaru swojego życia, samotności ?
Braku miłości ?

Ten film jest zbyt prosty, jakby schowany w sobie.
Ascetyczny do bólu nie przekazuje żadnych emocji.
Niekiedy, zwłaszcza w finale oferuje melomadratyczny banał.
Szkoda zwłaszcza Agaty Kuleszy i Agaty Trzebuchowskiej o, której mam nadzieję jeszcze usłyszę.