Film obejrzałem wczoraj. "Idę" zaliczyłem już do filmów, które na długo pozostają w pamięci i to
nie tylko ze względu na czarno-białą tonację. Ten film zaprasza do współpracy, zadaje pytania,
które widz powinien sam przepracować. W obrazie nie ma "fajerwerków" typu nagłe zmiany
akcji, czy zróżnicowana dynamika narracji. Jest za to dużo przestrzeni dla odbiorcy - czasu na
skonfrontowanie emocji zawartych w obrazie z subiektywnym światem widza.
Obraz odwołuje się do klasycznego kina drogi, którą przebywamy wraz z bohaterami w
poszukiwaniu prawdy, szczególnie w wymiarze egzystencjalnym. Na przykładzie opowiedzianej
historii ukazuje tragiczne wplątanie człowieka w egzystencję pełną paradoksów a wybory przed
którymi staje są lepsze lub gorsze, jednak nigdy nie prowadzą do pełni szczęścia. Czasem
bywa i tak, że decyzje, które początkowo wydawały się dobre i słuszne - z czasem jeszcze
mocniej zaciskają pętlę, z której już nie ma wyjścia. Moim zdaniem tutaj właśnie leży prawda i
wartość artystyczna tego filmu.