Otóż zdarzyło mi się czytać w różnych recenzjach, że tytułowa Ida odkrywa swoją seksualność. Jak bardzo współczesny świat potrzebuje słowa seks, że używa go na każdym kroku, w tym wypadku zupełnie niepotrzebnie. Ida (jeśli już chcemy na siłę to stwierdzić) odkrywa swoją seksualność 12 minut przed końcem filmu. Zakłada szpilki, rozpuszcza włosy, wypala papierosa, wypija pół litra czystej i przesypia się z mężczyzną. Właśnie podczas grzesznego wieczoru Idy, miałam nieodparte wrażenie, że już, już za chwilkę włoży z powrotem swój habit. I cóż... nie pomyliłam się wiele. O ile mogę zrozumieć główny wątek- poszukiwania korzeni, o tyle nie bardzo rozumiem tę jej seksualność. W każdym razie mam wrażenie, że Ida nie ma nic do powiedzenia, a co gorsze, jest szufladą, która po otwarciu okazuje się pusta. Być może mamy odbierać ją jako osobę z głębokim życiem wewnętrznym, tajemniczą, małomówną, ale sprawia raczej wrażenie kogoś, kto nie ma zupełnie nic do powiedzenia. Co nią kieruje? Ciekawość? Chęć świeckiego życia? Raczej nie, bo w efekcie wraca tam skąd przyszła. Nie widzę jej walki wewnętrznej. Nie widzę, aby jakikolwiek wpływ miało na nią to, że jej rodzice byli Żydami, a co najważniejsze, że zostali zamordowani. W ogóle Ida jest dla mnie bezosobowa i nijaka. Czy coś właściwie dało jej te 12 minut grzechu? Sprawdziła i stwierdziła, że to jednak nie jest dla niej? Czy o to jej chodziło? Czy w ogóle o COŚ jej chodziło?