Jeszcze dwa słowa.
Krytycy amerykańscy zachwycają się "Idą", bo jak wszyscy Amerykanie, są zwyczajnie niedouczeni i nie mają zielonego pojęcia o tym, co działo się na ziemiach polskich zarówno podczas okupacji, jak i w czasach powojennego terroru stalinowskiego. Krytycy i widzowie amerykańscy odbierają ten film jako piękną wizualnie, mroczną baśń, której akcja dzieje się w jakimś okropnym wschodnioeuropejskim, dzikim kraju, w którym niedźwiedzie polarne biegają po ulicy, sfotografowaną w czerni i bieli, co budzi skojarzenia z wielkim kinem z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Krytycy i widzowie z Ameryki są w swoim odbiorze tego filmu naiwni, jak małe dzieci. Ale najsmutniejsze jest to, że nasi rodzimi recenzenci, którzy powinni zadać sobie nieco więcej trudu i oglądać "Idę" przez pryzmat wiedzy na temat historii naszego kraju, powtarzają jedynie automatycznie, jak tresowane papugi, zachwyty nieuków zza oceanu. Niezmiernie trudno w polskiej prasie znaleźć tekst na temat tego filmu, będący szczerym wyrazem osobistej refleksji.

Oj tam, oj tam.
Nawet jeśli nie podobał Ci się ten film - wystawiając mu 1 dowodzisz, że jesteś kretynem. :) Przecież to rzecz świetnie zagrana i sfilmowana - to nic?

Mało zabawny pajacu-Gyllenhaalu, w taniej, banalnej, czapeczce z supermarketu, przyjmij do wiadomości, że są osoby, które stosują inny system oceniania filmów niż Ty. Naprawdę nie wszyscy muszą osobno oceniać aktorstwo, zdjęcia, scenariusz, reżyserię, scenografię, muzykę i co tam jeszcze chcesz, by na końcu, jak w szkole, wystawić ocenę końcową, będącą średnią z ocen poszczególnych składników dzieła filmowego. Jeśli film jest dla mnie jednym wielkim fałszem i obawiam się, że za jego sprawą usłyszę, będąc za granicą, że jestem złodziejem i antysemitą, bo jestem Polakiem, to wyrażam swój sprzeciw przeciwko takiemu syfowi i daję 1. Przemyśl moje słowa, zajadając popcorn podczas oglądania kolejnego superhitu z U.S.A.
Aha, jeśli chodzi o aktorstwo w "Idzie" : w tym filmie rola aktorów sprowadzała się jedynie do precyzyjnego wykonywania poleceń Pawlikowskiego. Każdy gest, każde ułożenie ciała, sposób mówienia, miejsce, w którym należy zrobić pauzę, itd., wszystko to było pod ścisłą kontrolą Pana Manipulatora. Tu nie było szansy na stworzenie postaci z krwi i kości, na wykreowanie bohaterki, która przypominałaby człowieka. Pawlikowski chciał mieć przed kamerą kukiełki, bo wcale nie zależało mu na poszukiwaniu prawdy. Wręcz przeciwnie. Skupił się na stronie plastycznej obrazu i na maksymalnej niejasności w wizerunku postaci i w warstwie fabularnej.

Ojej, czyli potwierdzasz, że jesteś głupcem?

Brawa za zdolność do samokrytyki. :P

Pełna zgoda. Tchórzostwo wśród krytyków literackich osiągnęło w ostatnich latach swoje apogeum, a "Ida" jest tego koronnym przykładem