Generalnie w kinie wszystko jest możliwe ;) Ale dlaczego ten Coltrane miałby być tak nieprawdopodobny? Muzycy grają to, na czym można zarobić, czyli właśnie m.in. "Nie płacz kiedy odjadę", ale nijak nie przeszkadza im to chyba lubć Coltrane'a i pogrywać go sobie na zakończenie dnia?

Owszem, miejscami film wydaje mi sie nieco niespojny, ale nie zgadzam sie z Toba w kwestii muzyki. Z Twojej wypowiedzi zrozumialam, ze muzyka w calym filmie wzmacniala ona efekt eklektycznosci "scenek razaczych pretensjonalnoscia". Odnioslam zupelnie inne wrazenie. Sciezka dzwiekowa wydala mi sie wyjatkowo subtelna, nienachalna. Budowala klimat, ale nie wysuwala na pierwszy plan. Wyjatkiem byla solowka Coltrane'a, ktora rzeczywiscie nie do konca pasuje do polskich realiow tego okresu, ale odebralam ja bardziej jako symbol jakiejs muzycznej wolnosci Chlopaka (czy on mial imie?), niz doslowne przedstawienie obrazu prlowskiej kapeli.
Pozdrawiam ;)