To klasyczny Jarmusch bez klasycznej fabuły, więc niezahartowanym w takich rzeczach niekoniecznie polecam. Kwintesencja stylu Jima Jarmuscha - statyczne zdjęcia, aktorzy-naturszczycy, senność, niespieszność, długie ujęcia, "Nic Się Nie Dzieje". Nie przypominam sobie, czy kiedykolwiek widziałam Nowy Jork i Florydę (o ile je tutaj w ogóle widać) pokazane w taki sposób. I to chyba duża sztuka: kręcić filmy, o których nie da się jednoznacznie wypowiedzieć "O co chodziło", natomiast których się w niewytłumaczalny sposób nie zapomina.