Zapoznawszy się z poniższymi komentarzami, postanowilem, pomimo mojej narastającej niechęci do dyskursu, dodać kilka zdań od siebie.Zaznaczam, iż poniższe odnosi się, wyłącznie do kilku spośród obecnych komentarzy.
Myślę, iż traktowanie jako głównej kwestii filmu problematyki związanej z eutanazją i homoseksualizmem, jest najlepszym dowodem, iż faktycznie mamy do czynienia z pewną inwazją... Ewentualnie dowodem, na pewne specyficzne dla ostatnich lat wyczulenie na powyższe kwestie. W gruncie rzeczy, jest to jednak rozumienie niezwykle powierzchowne, świadczące o nieumiejętności wydobycia z dzieła, tego, co najistotniejsze - zaniku umiejętności ujęcia "istoty" dzieła. Oba wspomniane problemy są tłem zaledwie i faktycznie, nie odgrywają żadnej znaczącej roli...
Proponuję wskazanie na elementy bardziej istotne: niezwykle prosto i jednocześnie dosadnie ujęty problem główny: faktyczny kryzys intelektu (intelektualistów, szerzej inteligencji), objawiający się właśnie nieumiejętnością istotowego myślenia - odróżnienia tego, co rzeczywiście istotne, od tego, co bez znaczenia. Przeciwstawione pokolenie błyskotliwych francuskich intelektualistów, zachwycających się doniosłością idei oraz potrafiących stanąć do walki w imię przekonań oraz pokolenie yuppies - których wartośi wyznaczone są przez kurs dolara, baryłkę ropy, laptop, komórkę i wypełniających pustkę nową działką... To tak w skrócie.
Druga perspektywa, to zarysowująca się w filmie Arcanda kwestia związana z Kantowską etyką. Sebastien jako postępujący w taki sposób, w jaki postępowania - być może - sam oczekiwałby wobec siebie, co jednocześnie może być fundamentem odbudowy właściwych relacji międzyludzkich. W związku z tym, sugestia, iż świadomość etyczna i istotowe myślenie nie są dla 'barbarzyńców' niedostępne, lecz wynikają z zapomnienia i powinny być ponownie uświadomione.
W tym świetle, również śmierć Remy'ego jawi się nieco inaczej. Problemu eutanazji jako takiego nie ma, albowiem wobec wyznawanych przez bohaterów poglądów, odpowiedź byłaby (zbyt) oczywista. Ponadto, obecne jest odwołanie do XX wiecznej myśli francuskiej, kiedy to R. spostrzega, że nie nadał swemu życiu wartości, takiej, jaką chciałby mu nadać. R. zwraca jednocześnie uwagę na rzeczy, ktore dla niego, miały niebanalne znaczenie. Samo jednak życie, nie stanowi wartości. Istotne byłoby bowiem to "jak".
To oczywiście tylko jedna z możliwych interpretacji. I tak dość powierzchowna. Poza tym, ze specjalną dedykacją, dla autorów kilku wypowiedzi: żeby wszystko krytykować, wystarczy nic nie rozumieć.