I było spokojnie, akcja niezbyt szybka, a walec życia toczył się spokojnie. Aż do czasu, aż wjechał do jaskini z napisem "memento mori" na straży której stał doktor Alzhaimer, niczym Charon przed wrotami Hadesu. Film to połączenie okresu w którym walec jest jeszcze dość nową maszyną i podąża raźnie, bez problemów nie do przejścia przez trasę życia, z okresem w którym wkracza do jaskini "memento mori". Każdy wie, że walec trudno zatrzymać, a w tej dwuwyrazowej frazie pierwsze jest słowo "pamiętaj" i to właśnie pamięć jest niszczona przez walec na początek. Po zniszczeniu pamięci jest już tylko jedno "mori" czyli śmierć, a z nią żaden walec nie wygra. Charon przewożąc zmarłych przez rzekę Styks za którą był Hades, pobierał opłatę. Doktor Alzhaimer również pobiera swoją opłatę, powoli zabierając człowiekowi pamięć.

Jestem pod ogromnym wrażeniem kreacji aktorskiej Iris, w wieku podeszłym. To wyglądało jak autentyk, a nie aktorstwo. Starość i godność? Cóż, coraz bardziej nie mogę oprzeć się wrażeniu, że te dwa słowa to oksymoron. Z Alzhaimerem jeszcze nie można wygrać, ale póki co, można chwytać dzień.