Będąc szczera, trochę się zawiodłam tą częścią. Ogromnie podobała mi się dwójka, ale
myślałam, że stworzą coś jeszcze lepszego. Byłam sceptycznie nastawiona do tego bardzo
poważnego klimatu, ale.
No właśnie, ale. Ni to był poważny klimat, ni wesoły. Cała reklama była nastawiona na "Tony
Stark rozmyśla, co to znaczy być superbohaterem..." . Gdzie to było? W tych dwóch albo trzech
atakach paniki? Gdyby Tony głośno nie powiedział, że to atak paniki, raczej bym się nie
domyśliła. Ogólnie to ten poważny klimat... no niby było okej, ale jednak coś mi nie pasuje.
Brakowało mi też takiej typowej atmosfery Starka - AC/DC i innych. Nie było ani jednej piosenki,
to mnie ogromnie zaskoczyło! Taki klimat czysto ironmanowski poczułam dopiero kiedy
rozstawał się z tym chłopcem (because we're connected...), przy Mandarinie i może pod koniec
trochę!
Mówiąc o końcu, sama końcówka była strasznie... chaotyczna. Zbyt szybko wszystko
przedstawili i nie do końca wiedziałam o co chodzi. No ale już okej, niech będzie. No to rozwalił
wszystkie swoje zbroje, żeby nie być Iron Manem, a potem mówi, że Iron Man i on to
jedność?????? Czyli to miała być furtka do Avengersów czy jak? Bo innego sensu nie widzę.
Plus Pepper znowu miała jakieś problemy. W każdej części coś jej nie pasuje, no ludzie.
A reszta raczej okej. Guy Pearce zrobił niesamowitą robotę!