Zgadzam się z diagnozą Barczyka dotyczącą polskiego kina – zero oryginalności, schlebianie najbardziej prymitywnym gustom, niczym oferta programowa Polsatu. On chce być inny. Dobrze pamiętam jego pierwszy film „Patrzę na ciebie Marysiu” – powiew świeżości, coś prawdziwego, autentycznego, ciekawego w formie i treści. Potem było niestety coraz gorzej. Być może początkowy sukces zbyt mocno uderzył reżyserowi do głowy. Po obejrzeniu Nieruchomego Poruszyciela pomyślałem, że raczej już nie wybiorę się do kina na kolejny film Barczyka. Doszły mnie jednak ostatnio słuchy, że warto Italianiego zobaczyć i zaryzykowałem. Na szczęście film jest krótki i ból nie trwał długo. Znowu – podobnie jak przy okazji Poruszyciela – poczułem, że ze mnie zadrwiono. Italiani to film koszmarnie manieryczny - histeryczny bełkot, nawet nie starający się stwarzać pozory czegoś przemyślanego, dopracowanego. Odwołania do filmów Viscontiego odebrałem jak profanację wysmakowanych dzieł sztuki, dokonaną przez narcystycznego artystę, który potrafi tylko przeglądać się w lustrze. Impresje przedstawiające upadek wszystkich wartości, skazane na porażkę próby szukania jakiegoś oparcia, bliskości w drugim człowieku, przełamywanie tabu, rozbijanie codziennych iluzji, zamierzona teatralność, nadekspresja - te wszystkie elementy w filmie wydają się archaiczne, wtórne. Przypominają snobistyczne zabawy w sztukę krakowskiej pseudo bohemy z końca XIX wieku, próbującej naśladować modne ówcześnie trendy w kulturze zachodniej. Tyle że tamtych „artystów” można usprawiedliwiać, tłumacząc że modne idee, inspirowane pismami Schopenhauera, a zwłaszcza Nietzschego, były wtedy czymś nowym i aktualnym. Powtarzanie tego samego w XXI wieku jest już jednak nudne i przede wszystkim nieaktualne. Najnowszy film Barczyka to zabawa, wspólny portret zapatrzonych w siebie artystów filmowych i teatralnych. Problem w tym, że przy okazji tej dekadenckiej zabawy nie powiedziano nic ciekawego, aktualnego o dzisiejszym świecie.