Mniemam, że kto obejrzy ten film ze względu na Van Damme’a może być rozczarowany, kto mimo Van Damme’a może być wyjątkowo zaskoczony.

Osiłkowie kina akcji w stylu Stallone’a, Lundgrena, Seagala, czy Jean Claude’a nie wytrzymali próby czasu. W latach 90 byli bogami tego gatunku, ale w nowej dekadzie nie potrafili się już odnaleźć. Jedni jak Stallone wrócili więc do swoich najbardziej znanych ról, inni zapełniają półki w wypożyczalniach filmami „straight to DVD”, ale znalazł się jeden Belg, który postawił na nietuzinkową dyskusję o kondycji kina akcji i naturze bycia gwiazda, które konfrontują się z prawdziwym życiem.

Ta autoironiczna opowieść z jednej strony rozwala dialogami („Gdyby nie on, John Woo nadal filmowałby gołębie w Hong Kongu”, „Rolę dostał Seagal, obiecał obciąć kucyk”), z drugiej jest rozprawą Van Damme’a z własną karierą (świetny, kilkuminutowy monolog do kamery).
Jest tu dowcip, ale ten stonowany, refleksyjny. Może za mało tu zjadliwej krytyki dzisiejszej popkultury, ale nawet bez tego dostajemy, inteligentną, ironiczną komedię, która próbuje nam przekazać to, co kiedyś Boguś Linda już nam mówił w jednej z reklam – życie to nie film. Wielkie zaskoczenie !!

Moja ocena - 7/10