kolejne post scriptum do post scriptum do post scriptum do per rectum z cyklu if you wanna be a dumb you gotta be tough albo stałem sobie spokojnie na skrzyneczce..

nie, ja już nie mogę. ja poważnie to mówię. trzydzieści dziewięć razy umierałem ze śmiechu w czasie tego szkodliwego dla każdego milimetra sześciennego każdej mojej komórki (szarej) oraz klepki (piątej) festiwalu pionierskiej kaskaderki bezsensu i absurdu totalnego (albo wprost przeciwnie), ryzykując przy tym odwodnienie na skutek odpływu łez (ze śmiechu) i oleju (z głowy) z organizmu i tyleż samo razy z martwych powstawałem i w zasadzie to ma się ochotę powtórzyć wszystko to co się napisało przy odsłonie czwartej - ale na jeszcze jeszcze jeszcze większym większym większym entuzjaźmie - a potem odpalić po raz wtóry - albo podpalić sobie włosy w nosie - albo, nie wiem, pójść na spacer, do najbliższej żabki po skrzynkę tabasco i zapałki - a w drodze powrotnej wstąpić do castoramy po papier ścierny, gumowy wężyk, klej, olej, olej kujawski, lejek, olejek, olejek rycynowy, kanister z benzyną i fajki - nie pytajcie - ach, ci latający mężczyźni w tych swoich wibrujących maszynach są tacy inspirujący..

słowem ja po prostu twierdzę, iż w osobnej kategorii robienia z siebie debila na ekranie, ale na poważnie, na śmiertelnie poważnie - to jest uwalniania się spod reżimu racjonalnych przesłanek i logicznych wynikań oraz innych blokad analitycznego umysłu - której poziom mierzy się przekładalnością zabawy na planie na samopoczucie widza przed ekranem, mamy do czynienia z piepszoniutkim, pszesłodziutkim, bezkompromisowym, w swoim rodzaju jedynym i nieporównywalnym z absolutnie niczym co istnieje nie tylko na tym, ale i na każdym innym świecie - arycydziełem!