Jedynkę uważam za film wręcz kultowy, taki który oglądać można setki razy i wciąż chce się do niego wracać. Podobne oczekiwania miałem w stosunku do dwójki i z niecierpliwością czekałem na dzień, w którym będę mógł wybrać się na premierę. Niestety twórcy filmu zawiedli moje oczekiwania. Co prawda dwójka to wciąż bardzo dobra animacja, nietuzinkowa, doskonała technicznie i opowiedziana z epickim rozmachem. FIlmowi brakuje jednak tej niezwykłej głębi w budowaniu emocji, przedstawieniu relacji pomiędzy bohaterami, które sprawiają, że jedynkę można smakować jak dobre, stare wino. Dwójka jest zdecydowanie bardziej płytka, obcesowa, trochę jakby wyciosana w pośpiechu. W zasadzie nie widzimy tutaj wcale głębszej interakcji między Czkawką i Astrid, czy nawet o dziwo Czkawką i Szczerbatkiem. Film prześlizguje się trochę po tematach realcji między rodzicami, jednak nawet one nakreślone są moim zdaniem dość banalnie. Podobnie wyglądają młodzieńcze problemy Czkawki, którego wrażliwość tak pięknie przedstawiona w jedynce, tutaj praktycznie nie da się zaobserwować. Po części jest to zapewne efektem szybkiej narracji, która w połączeniu w widowiskowymi scenami batalistycznymi, przeradza się niestety w tanie efekciarstwo. Szkoda, że twórcy zmarnowali potencjał, który drzemał w opowieści o problemach dojrzewania, pierwszych miłości, odpowiedzialności za innych, przyjaźni i poświęceniu. Zamiast tego dostajemy ładny animowany teledysk, który z pewnością spodoba się najmłodszym, ale do którego my raczej nie będziemy chcieli wracać.