Kiedy Amerykanie zabierają się do robienia filmów o umieraniu robią filmy nudne, w których bohaterowie walczący z chorobą są dzielni nie poddają się, a cały film powinien być smutny, wzruszający, dramatyczny (w końcu sama nazwa wskazuje - to ma być dramat obyczajowy) a widzowie mają teoretycznie co chwilę korzystać z chusteczek. Efekt na widza, a przynajmniej na mnie jako reprezentanta tej widowni, jest wręcz odwrotny. Te filmy mnie nie wzruszają tylko nudzą. Nie potrafię się przejąć dramatem, kiedy podany jest w nudnym sosie.
Natomiast 'Sokoły' jak przystało na wspaniałą angielską szkołę filmu obyczajowego jest całkowitym przeciwieństwem kina amerykańskiego, nie ma tu tej czułostkowości i łez, jest natomiast dramat. Prawdziwy dramat umierania i zachowania przy tym swojej godności, ale bez łez, bez rozczulania się nad sobą, robienia póz. Zamiast tego jest wiele szyderczego humoru, walki ze swoimi słabościami bez użalania się. Na tym filmie wzruszają się widzowie, a nie aktorzy kreujący główne role Timothy Dalton i Anthony Edwards. Obaj są po prostu wspaniali w filmie, który wzrusza i skłania do przemyśleń nad sensem życia, nad dokonywanym wyborami, a także nad naszym stosunkiem do ludzi umierającym. W filmie jest także jeszcze jedna cudowna kreacja aktorska Janet McTeer, której długonoga niezdarna Hazel pozostaje na długo w pamięci