Widzę, że krytykuje się głównie konwencję tego filmu, a nie zauważyłam, żeby ktoś zwrócił uwagę na to, co mnie w nim odpycha.
Moim zdaniem, wielkie kino pokazuje w jakiś sposób prawdę o człowieku. Film pokazuje bohaterkę, która nie przypomina nikogo, kogo moglibyśmy spotkać w rzeczywistości. Ile takich Jeanne Dielman znacie? Ile matek prowadzi rozmowy z synem w taki sposób, w jaki je prowadzi główna bohaterka? Przecież tak nie wyglądają relacje międzyludzkie.
Mogę założyć, że Jeanne jest tylko symbolem, wyolbrzymieniem postaci tłumiącej uczucia, żyjącej mechanicznie, w pustce. Odnoszę jednak wrażenie, że w tym filmie wszyscy się tak zachowują - syn, sąsiadka ze swoim monologiem o mięsie, milczący klienci. Przecież świat tak nie wygląda.
Trudno mi było emocjonalnie wczuć się w tą historię, skoro cały świat przedstawiony w filmie jest tak sztuczny. Czy nikomu poza mną to nie przeszkadza? Rozumiem, alegoryczna warstwa itd., ale bez przesady. Mam trochę wrażenie, że to sztuka dla sztuki. Ciekawi mnie , czy tylko ja mam taki problem z tym filmem.
Dodam, że film jest świetny technicznie i jestem pod wrażeniem zdjęć, scenariusza, porządku fabuły.