Po objerzeniu filmu miałam mieszane uczucia, w osłupienie wprawiła mnie świetna scena finałowa, bardzo ładnie
rozegrana, po mistrzowsku. Co jeszcze mi się podobało? Mediolan i Włochy pokazane w filmie, surowa a jednocześnie
przebogata tradycja tego kraju oddana w sposób niewymuszony, bardzo szczery, wręcz naturalistyczny.
Z wielką przyjemnością oglądałam sceny przyżądzania posiłków, krajobraz włoskiej wsi, modę, wystrój wnętrz: surowy
a jednocześnie bardzo wytworny. W żadnym filmie nie oddano chyba w tak piękny sposób krajobrazu lata, letniego
światła, słońca, trawy, roślinności, spiewu ptaków...Niewątpliwym plusem jest też obsada, każda postać począwszy od
głównej bohaterki a skończywszy na służacej to strzał w dziesiątkę. Poza Tildą Swinton na uwagę zasługuje również
postać Allegry Rechi, w którą wcieliła się Marisa Berenson - typowa Włoszka, elegancka, wyniosła, dystyngowana.
Niestety pod względem fabularnym film niezbyt udany, historia rodem wzięta z argentyńskiej telenoweli, tragiczny
wątek syna Emmy, który umiera na skutek nieszczęsliwego wypadku podczas kłótni z matką (scena kłótni - jedna z
najgorszych) dowiedziawszy się o jej romansie z jego najlepszym przyjacielem był wielkim rozczarowaniem i raczej
przykrą niespodzianką. Przywodzi mi trochę na myśl scenę wypadku w "Przerwanaych objęciach" Almodovara, ale
tam wypadek uzasadniony, nadawał całej historii znaczenie, tu zdaje się być przypadkowym i bardzo tendencyjnym
zabiegiem wprowadzonym tlyko po to, by wyzwolić w Emmie pewność, że chce skończyć z dotychczasowym życiem.
Film jest też naszpikowany zbyt dosłownymi symbolami, scena "kulinarnego orgazmu" podczas konsumpcji krewetek,
scena miłosna na łonie natury zestawiona z obrazem owadów zapylających kwiaty wręcz śmieszna, scena kiedy Emma widzi
Antonio na tle cerkwi i biegnie za nim, jakby biegła za swoją ...rosysjkością od której odcięła się dawno temu.
Ogólnie rzecz biorąc film bardzo ładny ale niezbyt ciekawy;-)