Film, na który szykowałem się już od dłuższego czasu, ciekaw kreacji Bette Davis. 30-letnia Bette jednak kiedyś była młoda- brzmiało moje pierwsze skojarzenie. Rola Julie dobra plus, dojrzała, choć zrodziły się we mnie w toku seansu faktyczne wątpliwości czy Oscarowa, ale tu musiałbym porównać z rolą Wendy Hiller jako Elizy Doolittle w "Pigmalionie", którego jeszcze nie oglądałem. Zdecydowanie wielki kunszt pokazała w końcówce, ale w moim subiektywnym odczuciu jej gra nie była aż tak równa przez cały film. Henry Fonda dość poprawnie, z kolei zaskoczeniem na plus rola drugoplanowa George'a Brenta jako Bucka Cantrella. Ogólnie w filmie podobał mi się "dżentelmeński klimat" Południa, odchodzący już powoli do lamusa w przededniu wybuchu wojny secesyjnej i eskalacji napięć społecznych, jaka miała wkrótce wybuchnąć. Z tym związana jest cała scenografia, kostiumy, obyczaje, wytworność wnętrz, pewien wycinek, aczkolwiek może nazbyt powierzchowny, by wypowiadać dokładniejsze osądy, mieszczaństwa amerykańskiego połowy XIX wieku. Choć ten wątek obyczajowo-społeczny był rzecz jasna podporządkowany dominującym elementom melodramatu, które były osią spajającą film.
Film ma jednak zaskakująco słaby scenariusz za co minus. Jest również dosyć przewidywalny, o czym już chyba nawet ktoś pisał, jak przeglądałem komentarze. Od razu na przykład możemy się domyślić, że Preston wróci do miasta i uczyni to w towarzystwie damy, wybranki serca. Podobnie sama końcówka jest dość przewidywalna, choć wypełniona charakterystycznym dla tego okresu nagłym spiętrzeniem melodramatycznym, łzawym zamknięciem akcji, napięciem wyrażonym w grze aktorskiej (tu właśnie Bette pokazała najwiekszy kunszt moim zdaniem- patetyczną, choć nie pretensjonalną dumę, ambicję i zdolność walki za wszelką cenę). W toku akcji utwierdzałem się jednak tylko w przekonaniu, że sama reżyseria jest o niebo lepsza niż scenariusz i tu ukłony wyłącznie dla Wylera, że jednak wykrzesał nie tylko co się dało z przeciętnego zupełnie i niezbyt oryginalnego scenariusza, ale i zrobił sporo nad to.
Po zastanowieniu film otrzymuje u mnie notę 7,3/10, choć nie ukrywam, że spodziewałem się lepszego filmu, mimo, że wielkich pretensji oczywiście mieć nie mogę.