Faktycznie, jest pewien niedosyt. Przede wszystkim taki, że w filmie o Hendrixie nie wykorzystano oryginalnych utworów Hendrixa :/ Takie figle płata los albo raczej zaborcza rodzina J.H., trzymająca w garści prawa autorskie do chyba wszystkiego, co się tyczy Hendrixa. Nie wiem, jak to było dokładnie, ale film ukazuje dobitnie, że z ojcem Jimi'emu było nie po drodze, że go niemal wydziedziczył, że Jimi był dla rodziny jak - nomen omen - CZARNA owca. A tu takie zacietrzewienie na kasę. W każdym razie muzycy poradzili sobie nad wyraz świetnie, by nie powiedzieć genialnie. Osobiście dałam się nabrać. André Benjamin jako Jimi też wypadł przekonująco. No i rewelacyjnie odtworzyli tamte czasy (charakteryzacja, kostiumy). Filmowi można jedynie zarzucić, że jest zbyt intymny, w sensie za bardzo kameralny (te spotkania w 4 oczy, rozmowy o niczym). I szkoda, że jednak skupia się na początkach kariery Hendrixa i epizodzie londyńskim. O niebo ciekawsza byłaby kolorowa Ameryka tamtych lat w tle. Bardzo czekałam też na moment występu Jimi'ego na Monterey, a tu kiszka. Obeszło się smakiem. Pewnie aranżacja całego przedsięwzięcia przewyższyłaby budżet filmu. W zasadzie produkcja ta przeszła jakoś bez echa. Nawet nie przypominam sobie, by była wyświetlana w kinach, czy jakoś rozreklamowana. A przecież to Jimi Hendrix. Cóż, może jeszcze doczekamy się lepszej biografii fabularnej, która przybliży i pozwoli zrozumieć jego postać. Ale trochę wstyd, że do tej pory ktoś, kto jest autorytetem w kwestii gitary dla wielu muzyków, kto jest symbolem swoich czasów, nie doczekał się należnego epitafium w formie filmu.