a tak ja mam, nie wymagam od kina akcji które ma być z gruntu lekko abstrakcyjną rozrywką tego samego co od kina akcji np gangsterskiego czy wojnnego - zachowania realizmu. Swietnie się bawiłem np na bullet Train, Na Johnie Wicku 1 i Mr Nobody też. Jedna jest gdzieś granica absurdu, cringe'u i robienia k* z logiki i z widza debila. Może to moj problem, że nie umiem całkiem wyłączyć myślenia na filmach, a może nie chce? Ale z tego co widzę nie tylko mój.
Okej - przyjmujemy wyjątkową odporność, sprawność i skille Johna bo to założenie filmu - jest okej.
Ale gdy dostajemy takie sceny jak np turlanie się ze schodów jak Neymar w nieskonczoność, zabojców w zbrojach których nie przebijają kule (to jest okej) ale przewraca rzucony w nich pistolet, poziom mocy Johna zalezy od tego czy akurat ma rozwalic 100 gości czy chwile się pomęczyć z przerysowanym Panem we fioletowm garniturze. Ludzi w klubie tańczących przez pierwsze 5 minut walki i zabijania się okok nich, żeby od pewnego momentu zacząć uciekać bo tak akurat pasowało do wizji reżysera - mówie dość