Z przerażeniem oglądałam początek filmu. Śmiałam się i z zaniepokojeniem czekałam, kiedy mój śmiech zamieni się w rozpacz. To jednak nie nastąpiło. Ironia nieco opadła w dalszej części filmu, ale żartobliwy charakter pozostał do ostatnich minut. Nie był to durnowaty rechot. Z tego żartu można było wyciągnąć więcej wniosków niż z morza łez. Łzy, smutek mają to do siebie, że przez pewnie czas myślisz tylko o tym jak Ci źle. Trudno wyjść poza swój stan rozpaczy nawet jeśli nie dotyczy Ciebie. W czasie zabawnych sytuacji, rozluźnienia można spojrzeć, jak się sprawy mają z większym dystansem i zrozumieniem. To lepsze niż użalanie się nad losem.

Godne podziwu są ujęcia - ręka idąca po poręczy schodów niczym z rodziny Adamsów, wskakujące w kadr postaci, Róża nakryta przed synem robiąca dziwne ruchy, zwyciezki taniec wolności - to sceny, które chce się pamiętać.

Cieszę się, że nie jest to 'kolejny film o wojnie' , jest to film, który o absurdzie wojny opowiada absurdem. Dużo ostatnio takich filmów - Faworyta, Parasite. Czy absurd to jedyne co możemy zrobić zanim załamiemy ręce. Czy to ostatnia deska ratunku? Reżyser podaje nam tę deskę, daje nadzieję - każe nam tańczyć i być wdzięcznym za wolność. Trzeba ją szanować i pielęgnować. Po raz kolejny patrzymy w historie i widzimy dużo aktualnej prawdy, tej powszechnej i tej dla siebie.

A wszystko wymownie kończy piękny cytat poety Rainera Maria Rilke: "Idź do granic swojej tęsknoty. Niech wszystko ci się przydarzy: piękno i terror. Po prostu idź dalej. Żadne uczucie nie jest ostateczne."