To już nie pierwszy raz. Ilekroć Stawiński sięga do swoich wspomnień, powstaje mocny, autentyczny film. Nie o wojnie. O ludziach, których machina wojenna przeżuwa i wypluwa. Widzimy pokolenie Kolumbów nie marmurowe, ale z krwi i kości. Marzących o miłości i seksie, pijących w gronie przyjaciół, snujących wielkie plany na przyszłość. Młodzi, genialni, cały świat przed nimi. Do września. Potem wszystko się zmienia. Nie będę wystawiał oceny, bo dopiero co obejrzałem, to zbyt emocjonalne podejście. ale film, który wzbudza takie podejście musi być godny zapamiętania.