rany julek, że też my Polacy nie potrafimy stworzyć porządnego dzieła, które bez zbędnego patosu oddałoby rzeczywistość tamtych dni!!!
tak naprawdę tylko w 1 momencie dałam się "przekonać" - wtedy gdy ogłoszona zostaje mobilizacja, żołnierze słyszą w radiu komunikat o stanie wojny, potem gdy już zaczynają się naloty, ludzie biegają po ulicach, do tej pory wciąż spokojnych; no i może jeszcze przekonywująca jest scena na plaży, gdy nadlatują te złowieszcze samoloty; wtedy faktycznie można odczuć grozę wojny i fakt jakiegoś straszliwego końca; wtedy poczułam dreszcz;
jak dla mmnie było to romansidło osadzone w stylu epoki z echem wojny w tle; a ja nie cierpię romansideł, bo są fantasmagoriami, które niczego odkrywczego z sobą nie niosą; z trudem wytrwałam do końca;
a sam koniec strasznie banalny - te zwłoki dziewczyny w objęciach żolnierza, pod kinem, na którym widnieje ironiczny w tych okolicznościach tytuł "życie jest piękne"....... przepraszam bardzo, ale jeśli miała być to metafora, to na poziomie ucznia szkoły podstawowej....
do myślenia dało mi jedynie te parę zdań na końcu, na tle wystylizowanego zdjęcia; fikcja fikcją, a jednak taki los stał się udziałem tysięcy młodych Polaków' i to jest smutne;