Wart obejrzenia, zgadzam się. Również spędziłam kilka lat z tą książką i bałam się iść na film, ale nie rozczarowałam się. Oczywiście ma dużo minusów, mogę wyliczać od prawie niewidocznego Alka, po niepotrzebną (według mnie) scenę seksu Zośki i jego dziewczyny. Przy śmierci Rudego, wydawała mi się bardzo nie na miejscu.
Jednak muszę napisać, że film jest dobry i warto na niego iść, choćby ze względu na poruszającą końcówkę. Zośka zaślepiony żądzą zemsty, został genialnie wykreowany, a jego śmierć została niesamowicie nagrana. Być może piszę to pod wpływem emocji, ponieważ parę godzin temu wróciłam z kina, jednak to dowód na to że film wywołuje emocje.
Może uda mu się zachęcić młodzież (a zwłaszcza takich, którzy kijem książki nie dotknął) to zapoznania się chociaż z taką ogólną historią.

Właśnie śmierć "Zośki" trochę tak dziwnie wyszła w stosunku do książki. Tak jakby reżyser chciał pokazać to z trochę innej strony. Nie jak w książce gdzie atakując został trafiony, ale tak jakby zobaczył w tym Niemcu kogoś bardziej "ludzkiego", też zmęczonego wojną, chcącego prowadzić normalne życie, nie maszynę do zabijania i ta chwila wahania go kosztowała życie.
Ale nie psuje mi to odbioru filmu, powodowało lekkie zdziwienie na początku czemu tak to zostało ukazane, ale widocznie taka była wizja reżysera

Ludzie, co wy piszecie „Zośka zaślepiony żądzą zemsty, został genialnie wykreowany” lub „zobaczył w tym Niemcu kogoś bardziej "ludzkiego", też zmęczonego wojną, chcącego prowadzić normalne życie”, podsumowując był tak zaślepiony żądzą zemsty i zmęczony wojną, że dał się zabić, a co tam widocznie taka była wizja reżysera.

Chciałam zwrócić uwagę, że były to dwie różne wypowiedzi. Poza tym, sądzę, że obie trafne. Wystarczy spojrzeć na Zośkę, zaraz po zrzuceniu ze schodów tamtego Niemca, a później obejrzeć fragment w którym waha się przy strzelaniu do młodego chłopaka. To naprawdę spory kontrast, który został świetnie przedstawiony przez reżysera, jak i zagrany przez Marcela Sabata.

Był zaślepiony, ale myślę, że reżyser chciał to pokazać. To pragnienie wymierzenia sprawiedliwości, ale wahania, zwątpienia.. ja tak odbieram tą scenę

Sądzę, że ten kontrast jest bardzo ważny. Bez względu na sytuację, ludzie pozostają ludźmi. Jedzą, piją, kochają. Odczłowieczeni polscy bohaterowie żyją jedynie miłością do ojczyzny, ale pamiętajmy, że dzieci rodziły się nawet w obozach koncentracyjnych. Okupacja i wojna to jedno, ale każdy ma prawo do 'normalnego życia'. Dlatego uważam ten film za udany. Bohaterzy nie są kryształowi, są po prostu ludźmi.