„Kapitan Nova” to film, który daje lekcję, jeśli masz do przekazania wiadomość o ratowaniu planety, najlepiej przekaż ją w formie dwunastoletniego dziecka, którego nikt nie traktuje poważnie, bo nic tak nie motywuje jak nieustanne ignorowanie. Główna bohaterka jest jak superbohaterka na zniżce: dysponuje wiedzą z przyszłości, ale nikt jej nie słucha, więc musi robić za „dziecko z misją”, co brzmi inspirująco, dopóki nie uświadomisz sobie, że film nie ma wystarczająco dużo odwagi, żeby uczynić tę sytuację czymś więcej niż tylko „uśmiechniętym przeszkadzaczem”.

Narracja to miszmasz: raz poważna, raz łagodna, raz lekko moralizująca, wygląda to, jakby ktoś próbował przekonać widza, że planeta jest zagrożona, ale bez poświęcania zbyt wiele czasu na to, żeby widz poczuł, że naprawdę dzieje się coś poważnego. Jeśli szukasz filmu, który mówi: „Ratujmy Ziemię!”, ale robi to z delikatnością poradnika dla dzieci, to masz idealny kandydat.

„Kapitan Nova” ma serce po właściwej stronie i czasem momenty sympatycznego ciepła, ale nie potrafi złożyć swoich ambicji w przekonującą narrację. Zaniedbane pogłębienie postaci, rozdwojony ton i brak konsekwentnego dramatycznego napięcia powodują, że ważny temat zostaje rozmyty w niedopracowanej formie. 3/10, film, który chce być mądry i inspirujący, ale zbyt często zatrzymuje się na próbie bycia „łagodnie pouczającym”.