Każdy aktor czy twórca w tamtym czasie Ci odpowie: bo nie chodziło o kasę, wyścigi oglądalności, film nie musiał się sprzedać. Chciano opowiadać historię, chodziło bardziej o szeroko rozumianą sztukę i swego rodzaju "zabawę", na którą były państwowe pieniądze. Poza tym w PRL-u, zanim film się ukazał, musiał przejść "weryfikację", zarówno cenzorską (wiadomo), ale też "branżową". Reżyser pytał innych reżyserów, scenarzystów, operatorów, a przede wszystkim szefa zespołu filmowego, czy to, co robi, jest dobre, czy coś zmienić itd., więc rzadko wypuszczano totalny chłam. Dziś film to biznes i najważniejszy jest wynik finansowy. Nikt nie chce ryzykować i eksperymentować. No i chyba gust polskiego widza wyraźnie się zmienił.