Przeglądając pokrótce komentarze dotyczące znaczenia filmu najczęściej przywoływano, że jest to alegoria systemu totalitarnego. Faktycznie nie sposób się nie zgodzić, lecz ja po obejrzeniu filmu a przed zaznajomieniem się z komentarzami miałem wrażenie, że traktuje on o nadopiekuńczości w stosunku do dzieci i jej skutkach.

Rodzice moim zdaniem autentycznie kochają swoje dzieci i izolując je od świata zewnętrznego chcą uchronić je przed całym związanym z nim syfem. Zapewniają im więc, według nich, warunki idealne, w których wszystkie ich podstawowe potrzeby są zaspokojone. Jednocześnie serwują im fałszywy obraz świata zewnętrznego coby dzieciom nie zdał się on przypadkiem atrakcyjniejszy niż dom rodzinny. Dotyczy to oczywiście przede wszystkim ojca, który jako pan i władca (stereotypowy przedsiębiorca z obsesją na punkcie kontroli) chce mieć rodzinę skrojoną idealnie na miarę niczym marynarka szyta u krawca. Jakie są tego skutki? Ano takie, że ich dzieci, mimo iż po dwudziestce zachowują się jakby miały co najwyżej siedem lat a przecież celem wychowania jest przygotowanie dzieci do dorosłego życia. Zgodnie z powiedzeniem, że dobrymi intencjami piekło jest wybrukowane, działania rodziców wyrządzają dzieciom (dorosłym ludziom przecież) ogromną szkodę, utrzymując ich w stanie permanentnego dzieciństwa. Jedynym ratunkiem dla nich jest ucieczka od rodziców ale czy osoba, która w tak późnym wieku nie wie nic o otaczający świecie poradzi sobie w nim? Ostatnia scena, gdzie najstarsza córka nie potrafi lub też nie wie, że powinna się wydostać z samochodu aby uciec, sugeruje moim zdaniem, że nie. Brak wychowania, w sensie nie przygotowywania dziecka do dorosłości, tylko traktowania go jak ubezwłasnowolnioną rzecz (jak psa) choćby z pozoru szlachetnych pobudek, wpłynie na psychikę człowieka w sposób trwały. Zawsze pozostanie mentalnym dzieckiem, gdyż to właśnie wychowanie na etapie dzieciństwa ma na kształt ludzkiej psychiki największy wpływ. Co do motywacji jaka kieruje nadopiekuńczymi rodzicami to napisałem już, że jest tylko z pozoru szlachetna. Tak naprawdę podyktowana jest, nawet jeżeli nieświadomie, egoizmem, to znaczy chęcią kontroli nad dzieckiem w taki sposób aby robił to co się rzeczonym rodzicom podoba i realizował ich ambicje. Jest to sytuacja bardzo dla rodziców wygodna, gdyż dzieci robią to co ONI chcą (np. obcinają ojcu paznokcie, przygotowują idiotyczne przedstawienia) a nie koniecznie to co te dzieci chciałyby. Rozrywka jest przez rodziców reglamentowana.

Film pokazuje jednak również, że człowiek nie jest li tylko wynikiem wychowania. Mimo desperackich prób obrzydzenia dzieciom świata zewnętrznego to starszą siostrę cechuje naturalna ludzka ciekawość. Doprowadza ją to prawdopodobnie do zguby, lecz gdyby nie to, zawsze pozostałaby w domu a tak miała przynajmniej szansę wyrwania się od rodziców. Dla takich dzieci jest więc szansa, muszą jedynie zacząć żyć własnym życiem. Nadopiekuńczość może jednak pozostawić w psychice człowieka trwały ślad i taka osoba już zawsze może pozostać maminsynkiem lub córeczką tatusia.