Zdecydowanie film jest szokujący. Początkowo szokuje idiotyzmem, budzi niesmak. Z czasem widz przyzwyczaja się do bezsensu toczącej się akcji, szok jest mniejszy i wówczas coraz częściej reaguje śmiechem. O ile w trakcie filmu ma się ochotę przerwać i nie oglądać więcej filmów tego twórcy, to po seansie emocje zmieniają się na bardziej pozytywne. Widz po zakończonym filmie jest skołowany na maksa, nie wie czy śmiać się czy co robić innego, jest wbity w fotel, ręce mu opadają. I chyba na tym polega fenomen Almadovara - rozkłada nas na łopatki.