Film jest historią Michaela Glatze, ''ex-geja'', który przez lata był rzecznikiem praw homoseksualistów i współtwórcą jakiegoś tam magazynu dla młodych gejów, bodajże. Gdzieś tak po trzydziestce w wyników choroby (nie pamiętam jakiej) przestraszył się śmierci, odnalazł Jezusa i postanowił już więcej nie posuwać kolegów w męski punkt g, bo to grzech i sii.
No, mniej więcej. Czytałam o nim dawno temu, więc na więcej mnie nie stać.

Widziałam film na Berlinale, w skrócie opis: gej-aktywista Michael nawraca się i zostaje pastorem zwalczającym homoseksualizm. Dobre w tym filmie jest to, że nie ocenia się jednoznacznie bohatera czy nie przyjmuje się jednego właściwego punktu widzenia. Można się z nim zgadzać lub nie, ale koniec końców jest się w stanie go w jakiś sposób zrozumieć, a to zasługa właściwie poprowadzonej narracji. Jego nawracanie jest procesem, a nie jak czasem to bywa w innych filmach staje się to nagle, nie wiadomo skąd. Nie da się podejść do tego filmu i tematu bez emocji, bo angażuje widza. Można powiedzieć, że przez to widz staje się współtwórcą filmu. W "I am Michael" jest stosunkowo niewiele muzyki, a w pamięć zapada piosenka z napisów końcowych - "Crucify" Tori Amos, szczególnie po wsłuchaniu się w tekst w kontekście filmu. Bardzo solidna biografia.