Ten film się moim zdaniem trochę źle zestarzał. To znaczy pokazuje zaburzenie psychiczne jako rozedragnie, pełne wybauszonych oczu, dziwnej gestykulacji i ogólnie rozumiany obłęd. Gena Rowlands świetnie to zagrała, ale dla mnie to było zbyt teatralne. Przerysowane, przesadzone, zbyt groteskowe. Generalnie tam jest jakiś konflikt w rodzinie i maż ma zdecydowanie problem ze swoim gniewem i jego wyrażaniem, jednak mimo tego, forma filmu trochę nie pozwala mi przeżyć go tak jak powinnam go pewnie przeżyć w założeniu twórcy. Rodzina przedstawiona w filmie nie budzi sympatii, nie są empatyczni, są zimni i dziwni. Taki był zamysł, ale nie wzbudziło to we mnie większych emocji.

Po jakichś 45 minutach byłam już zwyczajnie zmęczona. Potem wkradł się też jakiś chaos montażowy. Dotrwałam do końca, ale nie uważam żeby był to najlepszy film na temat problemów ze zdrowiem psychicznym. Może jak na lata 70 był odważny i przełomowy, a może po prostu dziś już wiemy, że nie wszystkie zaburzenia tak wyglądają, a większość chorób odbywa się wewnątrz człowieka i zdradzają ją tylko jakieś elementy odczytywane przez najbliższych.

W każdym razie doceniam grę, doceniam temat, doceniam pomysł. Wciąż jednak chyba moje oczekiwania były za duże co do tego filmu i stąd rozczarowanie.