Na długo zostaje w pamięci i w pełni oddaje rozpacz głównej bohaterki.

"w pełni oddaje rozpacz głównej bohaterki"

Bardzo mi się podoba, że ta rozpacz ( a w zasadzie bardziej nazwałabym to po prostu - CIERPIENIE) nie jest taka amerykańska,
tylko surowa, "niema".
K.S.T. rewelacyjnie gra mimiką twarzy, słowa są zbędne a jej wycofanie mówi więcej niż jakby się wiła po ekranie i krzyczała.

mogę się pod tym podpisać rękami i nogami, postać jaką stworzyła K.S.T. nie potrzebuje słów, by przekazać emocje. i to w gruncie rzeczy dzięki niej film był dobry :)