No, może porównanie nieco na wyrost, ale jednak coś w tym jest. Ojciec naszego bohatera sprzedaje ziemię bogatemu baronowi. Chyba nie umie czytać i pisać (podpisuje się X’em, nie czyta umowy) i ufa notariuszowi, że sprzedaje tylko część ziemi, na której nie stoi jego chałupa. Ale oczywiście zrobili go w ch*ja. Kiedy zostają wyrzuceni z domu, jego syn wpada w szał i podpala siedzibę notariusza wraz z dokumentami. Zostaje ochrzczony bandytą, w robiony w morderstwo ojca i ukrywa się w górach. Baron wzywa wojsko, które ma go zlikwidować. Ale nasz bohater jest twardy. Do tego przygruchał sobie dziewkę ze wsi. Ta również powody do buntu, nienawiści, chęci ucieczki lub zemsty. Tak jak w „Pierwszej krwi”: żyj i pozwól żyć. Z ofiary zrobili najgorszego zbira i chcą go dorwać, ale ten okazuje się trudnym do zabicia skurczybykiem. Może i realizacja jest tu słabsza niż w filmie Kotcheffa, a wymowa zgoła inna, osadzona winnych realiach i nosząca zbyt wyraźne znamiona propagandy (niewinni biedacy, okrutni i bezwzględni bogacze), ale mimo wszystko to zacny obraz, a jego wymowa jest jednak bliska memu sercu.