Oniryczny klimat i atmosfera tajemnicy wiele obiecują, ostatecznie jednak okazują się trochę rozczarowujące. Pierwsza część filmu przypomina nieco psychologicznie zakręcone (niedoścignione!) dzieło Nicolasa Roega "Nie oglądaj się teraz". To delikatne podobieństwo związane z obsesyjnością bohaterów i niepokojem podsycanym irracjonalnością ich zachowań z czasem zanika. Film udziela prozaicznej odpowiedzi na metafizyczne pytania, jednak urok i elegancja Isabelle Huppert wciąż pozostaje jego atrakcyjną stroną, podobnie jak niebanalne wnętrza, zamglone kadry, niedopowiedzenia i zagadkowość postaci, które pod względem emocjonalnym do końca wydają się nieprzeniknione.