Wspaniały, niesamowity film. Tornatore pokazał, że jest genialnym twórcą i stworzył wybitne
dzieło, które tylko z pozoru może wydawać się miejscami przewidywalne, bo tak naprawdę to
jest zabieg, by widz podobnie jak Virgil przestał przez chwilę być zaślepiony, nie dać się omotać
uczuciom, w które przecież wcześniej nie wierzył. To jest naprawdę świetny pomysł jeśli chodzi
o cały scenariusz. Wzrok Sutherlanda, który niesie ze sobą tyle ciepła, a jednocześnie ma
drugie ukryte dno. Sam pomysł, by pod nos skrytego przed światem konesera podać jak na
tacy dziewczynę, która będzie jednocześnie jego odbiciem. On skryty przed światem
wewnętrznie, ona kryje się przed nim zewnętrznie. Wydaje się, że to świetne rozwiązanie
scenariuszowe dla filmu, ale okazuje się, że za sznurki pociąga ktoś zupełnie inny, ktoś ze
świata przedstawionego.
Początkowo miałem obawy co do tego tytułu. W sumie nawet nie wiem skąd się wzięły. A
przecież Tornatore jest mistrzem obserwacji międzyludzkich uczuć. Jak świetnie to pokazał w
swoich poprzednich filmach, dlaczego by więc nie miałby tego zrobić dzisiaj. I okazało się, że
wciąż stać go na arcydzieła.
W tym filmie wszystko jest idealne, ale najciekawsza jest zabawa z widzem, oraz wspomniana
w filmie intryga, o której nie dowiadujemy się wszystkiego, ale przecież nikt inny nie mógłby jej
wymyślić jak niespełniony artysta;p Polecam