Rozumiem, a że przewidzenie fabuły filmu pozwala podbić swoje ego i nagle z lekkością
filmowego krytyka podejść do tematu. Warto jednak czasem poddać wątpliwości swoją
elokwencje i zastanowić się, czy to ja faktycznie jestem 'unite extraordinaire', czy tylko mi się
wydaje. Mam nieodparte wrażenie, iż tak dojrzały reżyser, który potrafi stworzyć tak piękne
obrazy, nie jest człowiekiem od was głupszym. Można więc wysunąć wniosek, a że
świadomym był swojego scenariusza. Śmiem nawet stwierdzić, że wiedział o pewnej
oczywistości fabuły, ba, może nawet zrobił to celowo? Może po prostu fabuła nie była głównym
elementem tego filmu, a może tworzyła całość z obrazem, który też przecież jest filmu
elementem podstawowym. Odpowiednie zdjęcia, przemyślane kadry i kompozycje w nich
widoczne. Ujęcia tak klasyczne, a mimo wszystko nie nudne. Tak doskonale poprawne, że
zbliżające się do granicy zbyt rozdmuchanej formy, ale nigdy jej nie przekraczające. Ciekawa
gra aktorska, dojrzała, przemyślana od początku do końca, a nie sztampowa jak Gosling w
filmach o miłości. Tak jak mówi autor recenzji - aktorzy pozwalają zrozumieć niektóre z uczuć
towarzyszących bohaterom, sceneria dopełnia wyobrażenie na temat kondycji ich stanu
psychicznego. To świadczy o mocy tego dzieła, to, w powiązaniu z fabułą, która miarowo, bez
żadnego wymuszonego pośpiechu dzisiejszego kina, przedstawia nam swoją historię, być
może nie przewrotną, ale niewątpliwie nie płytką. Zrozumienie dalszego przebiegu filmu
pozwala nam skupić się na wszystkich smaczkach, które zostały porozrzucane wcześniej, a na
które pewnie nawet nie zwróciliście uwagi. Bo czy pamiętacie "paszport który stracił swoją
ważność"? Pewnie nie, a jest powód dla którego to był taki właśnie paszport.

Powód, który tak podkreślacie, pewna oczywistość która tak was zaślepiła blaskiem swojej
zajebistości, a że już reszta straciła znaczenie.

gorąco nie pozdrawiam,
krzyś