Głównego bohatera - Virgila (Geoffrey Rush) całe życie kobiety fascynowały chyba tak samo mocno, jak przerażały. Między innymi dlatego prowadził samotny tryb życia. Jako stary kawaler miewał swoje dziwactwa. W życiu zawodowym zaś, był podziwianym i osławionym dyrektorem domu aukcyjnego i cenionym światowej sławy rzeczoznawcą. Kobieta, którą miał napotkać na swoim życiu musiała być więc, tak jak i on, nietuzinkowa.
Film Giuseppe Tornatore prowadzi nas przez niezwykłą historię człowieka szczęśliwego, ale zarazem szczęścia poszukującego. Świat pięknych dzieł sztuki, drogocennych mebli, luksusowych restauracji i niezwykłych wnętrz wydaje się być niedostępny dla większości „zwykłych śmiertelników”. Jednak nie znajdziemy w filmie przeintelektualizowanych treści, ani zbędnego nadęcia. Wręcz przeciwnie. Film pokazuje, że każdy świat, bez względu na otaczające go bogactwo kierowany jest takimi samymi uczuciami.
Całość opowieści zilustrowana przepiękną muzyką Ennio Morricone dowodzi, że jego duet z Tornatore („Cinema paradiso”, „Malena”) jest przepisem na stworzenie niezwykłego filmu, choć z uczciwości trzeba przyznać, że nie jest to jakieś wybitne arcydzieło. Oprócz wrażeń estetycznych „Koneser” jest po prostu znakomicie zrealizowanym filmem i wciągającą historią pozostawiającą widza z przemyśleniami.
Porada udzielona w filmie „Uczucia są jak dzieła sztuki, można je sfałszować” zostaje w pamięci na długo, ale jednocześnie inna myśl przewodnia filmu mówi: „w każdym fałszu jest coś prawdziwego”. Te dwie sentencje wydają się być tak sprzeczne jak sam Virgil i jego życie, a może jak życie w ogóle...