Na szczęście film broni się sam. Nie ma tu charakterystycznego dla Taranta miksu oklepanych, pociśniętych motywów i ciągnącej się wulgarnej, błyszczącej tombakiem gadaniny. Jest po prostu dobry, ostry, naturalistyczny komediodramat. Obejrzeć na pewno warto, chociaż brakuje szerszego oddechu, większych plenerów albo bitwy, w końcu to podobno o Kościuszce. A tak naprawdę bardziej o Ignacu. Wielkiej historii brak, zaś na bękarta zrzuca się niewiarygodny ciężar cierpień. W ogóle trochę zbyt wiele epatowania okrucieństwem. Nie potrzebuję drobiazgowych obrazów przemocy. Simlat, który dla mnie zawsze gra słabo, nienaturalnie, tu jako imbecyl dał popis. Pozostali również na poziomie, z niezwykłą przyjemnością ogląda się i słucha Braciaka oraz jego kompana. Z innych kwestii szkoda, że burza wygląda jak impreza techno w lesie, ktoś chyba pomyślał, że ocieplenie klimatu zaczęło się już wtedy. A skąd wielkie orły na plecach Rosjan? Widział ktoś takie? Chętnie się dowiem.
Ogólnie film psuje jak tylko może karykaturalny, upstrzony czernidłem pod oczami Wałęsa Więckiewicz z Królowego Mostu. Rosyjskiego mógłby uczyć się od Pazury, który dał popis w Powstańcu. Tu Wałęsa zaciąga Podlasiem, aż przykro słuchać.
Chciałoby się jakiegoś spektakularnego finału, a film cóż, gaśnie. Ale w znaczący sposób, więc i to kupuję.