Klasyczne wydanie (pełne brudu, smrodu i naturalizmu) klasycznego kryminału z serii: trzymam z czubkami, ale wolę ich sypnąć i wieść spokojne życie. Na uwagę zasługuje fakt uśmiercania przez twórców bohaterów, którzy wydawali się grać pierwsze skrzypce w produkcji. Na mniejszą już uwagę zasługuje fakt, że wszystko jest wygrane w jednym tonie, takim niby-niezależnym klimacie, gdzie film zaczyna się ciszą i nią kończy, gdzie bohaterowie bardziej snują się po ekranie aniżeli popychają do przodu akcję, bardziej bełkoczą aniżeli mówią, a finał nie daje odpowiedzi na pytania, nie ma rozgrzeszenia. Przez to historia w połowie zaczyna nudzić, napięcie siada, mułowatego chłopaka nie da się już oglądać, a widz czeka na coś przewrotnego (może egzekucja Leckie'ego, może J., który okazuje się gangusem z jajami, a nie jedynie przygłupem - odsyłam do The Drop). Niby wymyka się w finale konwencji klasycznego kryminału z serii, ale nadal pozostaje w tym milczącym, żałobno-pesymistycznym tonie, który przyjął się już w takich małych produkcjach tego typu.