jeden z "późnych" filmów Argento, pozycja zdecydowanie odstająca od jego sztandarowych dokonań, znacznie też słabsza choćby od wcześniejszej o trzy lata "Bezsenności". mimo tego wciąż należy umiejscowić ją o kilka pieter wyżej niż całkowicie chybione "Giallo" czy "Matka łez".
historia łączy w sobie elementy typowego dla włoskiego mistrza filmu giallo z dreszczowcem wygrywającym schemat pogoni za seryjnym mordercą. niestety, nie będzie tu praktycznie w ogóle widowiskowo przedstawionych zabójstw (w zasadzie tylko dwa morderstwa pokazane zostają na ekranie), z których słynie Argento. nie zabraknie za to dosyć dosłownie ukazanych scen oględzin zwłok, odezwie się nawet miejscami umiłowanie twórcy "Suspirii" do pięknie sfotografowanych kadrów, choć to akurat zaledwie nieliczne ślady dawnego wysublimowania. do największych minusów należy zaliczyć kwestię tożsamości zabójcy, która zostaje podana na tacy praktycznie na samym wstępie. irytuje też przewijający się w wielu momentach kretyński motyw muzyczny. gdy przypomnieć sobie jakże owocną współpracę Argento z Ennio Morricone, a później z Goblin, ten brak smaku w doborze ścieżki dźwiękowej może dziwić. co więcej? nie przekonały mnie karciane rozgrywki z zabójcą - już sam pomysł aby rozgrywane były one jedynie w przestrzeni wirtualnej jest dosyć koślawy. ulatuje całe wyrafinowanie związane z pokerem, zagubiony zostaje w zasadzie sens tej gry. no i na koniec kwestia angielskiego dubbingu - wiele dialogów już przez niego zyskuje niezamierzenie komiczny wydźwięk. nie razi chyba jedynie postać Liama Cunninghama, który przecież jest Irlandczykiem.
narzekań dużo, ale wbrew pozorom "Card Player" to wciąż nie najgorsza rozrywka. z pewnością widać tu przebłyski talentu Włocha, szkoda tylko że tak często przysłaniane są one przez wpadki, których spokojnie można było uniknąć.