Druga część "Księcia w Nowym Jorku" w zabawny i spójny sposób opowiada dalsze losy głównego bohatera i jego najbliższych trzy dekady później. Sporo tu muzyki i gibania do rytmu, mamy przecież XXI wiek.

Wystąpiła plejada gwiazd, film jest sprawnie zagrany i niesie dużą dawkę rubasznego humoru. Bawi tak samo, jak pierwsza część. Irytujące są te utyskiwania malkontentów, jak zwykle niezadowolonych, bo aktor miał czelność zagrać inaczej, niż oni mają kaprys wyobrażać sobie w środę o osiemnastej.

Przecież i jedynka, to nie żaden Bergman. Jest płyciutka i murzyńska do bólu - jedyny biały w tym towarzystwie, to opasły posługacz z mopem. Kogo rozbawiła, tego rozbawiła, kwestia gustu, ale ten kto bawił się przy pierwszej części, niech nie bredzi, że druga rozczarowała go swoją "płytkością".

Smutasy potrafią obrzydzić wszystko, więc jeśli ktoś jeszcze nie obejrzał, niech nie przejmuje się ich komentarzami.