... może dlatego, że jestem kobietą? I dla mnie Kiera Knightley to nie tylko obiekt do oceniania pod kątem atrakcyjności, ale po prostu druga kobieta, kobieta, której dramat (jako tytułowej księżnej) mogłam ze wzruszeniem oglądać na ekranie?... I nie, bynajmniej nie chodzi mi o "nieszczęśliwą, bo niekochaną", chodzi mi o kobietę rozdartą, uwięzioną w konwenansach i świecie rządzonym przez mężczyzn. Świecie, w którym kobieta, nawet ta najpiękniejsza i najwyżej urodzona, nie miała nic do gadania. I to właśnie ten dramat wciąga i porusza najbardziej. Dramat kobiety, matki, żony - człowieka. Film bezkompromisowo i niezwykle realistycznie ukazuje zakłamanie i dwulicowość tamtych "norm" społecznych, norm, które uznawały tylko jedną płeć. Druga mogła stanowić co najwyżej ozdobę (gdy spełniła się już jako macica), a i to jeśli mąż okazał się łaskawy. Sam nie umiejąc zainteresować sobą ani zaspokoić kobiety, potrafił wyłącznie wymagać, swoje żądze stawiając jednocześnie na pierwszym miejscu. Mieszkać całe życie pod jednym dachem z żoną i kochanką? Dlaczego nie! Upokarzać, gwałcić, szantażować? Proszę bardzo! A co w zamian?... Wygodne życie? Utrzymanie? Piękne stroje?... Czy ktoś kiedyś zastanowił się, jak chętnie kobiety zgodziły się poświęcić te wszystkie "przywileje" w zamian za prawo do stanowienia o sobie? Może po tym filmie niektórzy krzyczący "po co wam to było, to całe równouprawnienie?" zamilkną choć na chwilę i poświęcą kilka minut na zastanowienie, o czym "Księżna" tak naprawdę opowiada. Polecam.