Film ten to zlepek przeplatających się scen przedstawiających JRa ze swoją dziewczyną i kumplami. Widać, ze JR nie jest w stanie uwolnić się od myśli od niej, jego związek z nią odbija się na wszystkim. Keitel bardzo dobrze spisał się grając postać, której charakter pełen jest sprzeczności. Mimo, że film jest trochę chaotyczny, co jego plusem nie jest (podobnie będzie wstworzonym kilka lat później "Wagonie towarowym Bertha"), ogląda się go bardzo dobrze i od razu przykuwa uwagę widza. No i już tutaj widać styl Scorsese. Mamy tu konflikt swego rodzaju duchowości, religijności z cielesnością i pojawiającymi się w związku z nią grzechami. Obraz jest surowy i Scorsese świetnie (jak to on) ukazuje też tętniące życiem ulice wielkiego miasta - często ograniczając się do zdjęć nocą, brudnych ulic. Już sam początek filmu - uliczna bójka i wzmianka o odbieraniu długów - sugeruje, że postaci w tym filmie się pojawiające to młodzi - na pewno niezbyt ważni w tzw. półświatku - gangsterzy, skojarzenie takie pojawia się także w pewnej scenie "zabawy z bronią". Jednakże są to jedynie sugestie, a film skupia się na wspomnianych rozterkach duchowych głównego bohatera.
Co ciekawe, film ten jest trochę eksperymentalny i wyszło ma tu tak dobrze, że aż szkoda, iż później Scorsese zrezygnował z takiej zabawy obrazem. Jest cholernie dobrze wizualnie, a niektóre sceny są po prostu mistrzowskie - np. scena gwałtu czy wizyty w burdelu. Muzycznie również jest typowo dla tego reżysera - dużo starego rock'n'rolla, często będącego sporym kontrastym dla pokazanych scen (np. sceny spowiedzi czy wizyty w kościele).
Ogólnie spodziewałem się czegoś najwyżej dobrego, miło wiec się rozczarowałem i bardzo polecam ten film wszystkim, których twórczość Scorsese interesuje.
Na koniec dodam, że "Ulice nędzy", to luźna kontynuacja "Kto puka...", tym razem już wyraźniej gangsterska, no i u boku Keitela pojawił się wreszcie Robert De Niro.

8/10