To jak podejrzewam film o niebezpiecznej miłości, która okazuje się być tak szczera jak ta zwyczajna, lecz niemożliwa do spełnienia. Nie bez powodu, głównemu wątkowi towarzyszy tło dotyczące epidemii AIDS i walki z chorobą. A o czym w ogóle jest ten film? O romansie między czterdziestoletnią Mary-Jane i czternastoletnim Julienem. Dziś pewnie taki film nie mógłby powstać we Francji, lecz 30 lat temu była trochę inna mentalność. Dlatego dzieło współcześnie kontrowersyjne, kiedyś miało szansę na Złotego Niedźwiedzia w Berlinie.

Związek z nieletnim przybiera tu innego kształtu, niż można się spodziewać. To nie jest wizja niewyżytej pedofilki molestującej chłopca. Raczej ukazanie powolnego rozkwitu szczerej fascynacji, spychające niemal zupełnie seksualne motywy na bok. Agnès Varda pozwoliła wierzyć w prawdziwość tej relacji, gdyż obie postaci są niezwykle interesujące dla siebie nawzajem. Aż przestajemy się dziwić iż dorosła kobieta mogła wdać się w coś takiego. Przy tak dużym natłoku emocji, szokujący przestaje być nawet fakt, że rozkochanego młodzieńca gra sam syn reżyserki.

Ciepło bijące z tak niecodziennej historii zdaje się czymś wyjątkowym. Na szczęście nie mamy tutaj do czynienia jedynie z uroczym melodramatem. Jest tu także mnóstwo humoru, wymowny motyw gry wideo oraz znakomite aktorstwo (niestety szesnastoletnia Charlotte Gainsbourg jeszcze nie potrafi grać tak jak teraz, ale już Jane Birkin i Mathieu Demy dają z siebie wszystko). To wszystko złożyło się na niezwykle udany seans.