Post-ameliowe kino, które za cel obrało sobie żonglowanie jak największą ilością konwencji na raz. Choćby nie wiem jak dobry był jednak żongler, tylu piłeczek nie da się utrzymać na długo.
Tak więc reżyser skacze od tematu do tematu, każdy przedstawia w innym stylu(czy to surrealizm, czy sitcom rodem z "Natural Born Killers", czy baśń, a nawet animacja). Przez pół filmu ten portret głównego bohatera wcale nie przybliża nam jego charakteru, jest tylko jednym wielkim mętlikiem. Na prawdę nie do końca trzymało się to kupy.
Istotnie jest jednak aspekt za który "Kurczaka..." warto docenić. To strona wizualna- piękna, barwna i świetnie skomponowana. Pod tym względem jest bezbłędnie. Nie można też zapomnieć o Mathieu Amalricu. Zagrał świetnie, może i prostą postać, ale wyśmienicie oddał jej zagubienie.
Puenta filmu jest trudna do ocenienia. Z jedej strony jest zbyt prosta, pokazując że Nasser-Ali nie jest złożoną osobowością i wszystko co robił determinował tylko jeden czyn. Z drugiej to brakowało mi we współczesnym kinie tak prostych zakończeń. Wreszcie nie kazano widzowi rozwiązywać jakichkolwiek łamigłówek, po prostu dostaliśmy banał, w który sam wierzę i zrobiono to w bardzo ładny (oczywiście wizualnie) sposób. A scena powtórnego spotkania z Irâne zdecydowanie najlepsza bo w niej wręcz kipi od emocji, mimo że jest taka dziwnie zwyczajna jak na ten film.
Warto, ale głównie dla miłośników kina francuskiego.