Dokument, który można postawić w jednym rządku z „Amy”. Wprawdzie film o królu flanelowych koszul jest tytułem zdecydowanie lepszym i ciekawszym, to jednak pod wieloma względami jest podobny do dokumentu o Winehouse, bo oparty w dużej mierze na prywatnych nagraniach gwiazdy zdobytych od rodziny i przyjaciół. Jest to materiał wartościowy merytorycznie, bo pokazujący muzyka od strony intymnej, zdradzający jak się zachowywał i myślał w sytuacjach prywatnych. Gdy publiczna maska mogła opaść, podobnie jak i obronna – często antyspołeczna - postawa, Kurt ujawniał drzemiące w nim pokłady humoru, a nawet lekki talent do parodiowania innych („dostaje” się Dylanowi).

W odróżnieniu od „Amy”, jest to dokument spójny merytorycznie i głęboko przemyślany. Nie jest to jedynie historia drogi na szczyt, a następnie bolesnego upadku, opowiedziana poprzez prywatne obrazki, które udało się wygrzebać reżyserowi. Brett Morgen podjął się próby zdemitologizowania postaci Kurta i odpowiedzenia na pytanie, jakim tak naprawdę był człowiekiem. Dokonać tego postanowił poprzez pokazanie jakim był mężem, ojcem, synem, bratem i przyjacielem.

„Cobain: montage of heck” nie jest maratonem gadających głów rozpływających się nad geniuszem bohatera filmu i sypiących anegdotami. Reżyser skupił się na wypowiedziach osób najbliższych muzykowi. Podkreślają to przypisy przy imieniu każdego z nich: żona, mama, macocha, przyjaciel. Tutaj nie ma miejsca na przypadkowe osoby. Morgen dokonał, zdawałoby się, niemożliwego, namówił do współpracy wszystkie zwaśnione ze sobą strony. W filmie nie brakuje nikogo. No, prawie. Odczuwalna jest nieobecność jednej istotnej osoby, Dave’a Grohla. Nie wiem, czy odmówił współpracy, czy też po prostu nie miał bliskiej relacji z Cobainem, w związku z czym nie było dla niego miejsca w dokumencie.

To jedyny zgrzyt, bo reżyser oprócz opowiadania o prawdziwym charakterze Kurta, prezentuje też skondensowaną historię jego drogi na szczyt. Korzystając z odręcznie pisanych dzienników oraz magnetofonowych kaset z prywatnymi nagraniami muzyka i wspomnieniach rodziny (niektórzy pierwszy raz w życiu wypowiedzieli się przed kamerą), opowiada o jego burzliwym dzieciństwie, nieprzyjemnościach przeżywanych w szkole średniej i wiążącym się z tym wyalienowaniu oraz jaki wpływ na jego wrażliwą psychikę miała późniejsza sława.

Uzupełnia to animowanymi sekwencjami, robionymi w technice rotoskopowej, towarzyszącym wspomnieniom z dzieciństwa. Przy pomocy animacji „ożywia” również liczne rysunki popełnione przez Cobaina. Wizualne wodotryski towarzyszą także prezentowanym na ekranie tekstom piosenek oraz notatek Kurta. Dodać do tego solidną dawkę utworów zespołu Nirvana, uzupełnionych o ciekawe covery i otrzymujemy bardzo atrakcyjny w formie dokument, który choć długi (niemal 150 minut), to nie dłuży się nawet przez chwilę.


http://kinofilizm.blogspot.co.uk

Więcej recenzji i innych materiałów o kinie:
https://facebook.com/profile.php?id=548513951865584