ANEKS po powtórnym obejrzeniu i przeczytaniu „Kwaidanu” Lafcadio Hearna

Bardzo zdziwiłem się, gdy czytając „Kwaidan” zorientowałem się, że nie są to opowieści grozy, lecz gawędy oparte na japońskich legendach. Poszczególne rozdziały sposobem narracji przypominają „Mitologię” Parandowskiego, a ponadto są zaopatrzone w antropologiczny komentarz i liczne dygresje. Książka Hearna ma więc wartość przede wszystkim naukową: jest próbą dotarcia do japońskiej wyobraźni i japońskiego sposobu myślenia.
Tą drogą, choć po swojemu, poszedł Kobayashi. Jego film jest poszukiwaniem tego, co właściwe dla jego narodu w owych przedziwnych ludowych opowieściach, którym na wzór nowel E. A. Poego zdecydował się dodać klimatu grozy. W jego filmie jest także sporo dystansu i ironii, niezbędnych w tak wielkim przedsięwzięciu.

Jeszcze raz chciałbym podkreślić wielką magię „Kwaidanu”, kryjącą się w jego oszałamiających obrazach. Sądzę, że tak pięknych scenografii i tak zharmonizowanej kolorystyki nie będzie mi już dane zobaczyć w żadnym filmie...

To fakt, że Kwaidan jest niezwykle piękny wizualnie. Ale jego wadą jest statyczność. Same historie bardzo ciekawe, lecz niestety, przysypiałam ze względu na wolne tempo akcji. Nie oczekuję od tego typu filmów montażu teledyskowego, ani żadnych fajerwerków, tylko treści :) jednak akcja mogłaby być nieco żwawsza. Ogólnie duży plus, ale z zastrzeżeniami.

Piękny, intensywny film, i mimo zarzucanej mu statyczności(być może skojarzonej z "teatralnym" stylem gry aktorów) jest zwięzły i niezwykle ujmujacy. Rewelacyjna scenografia, rozmalowana ale nie do przesady, bardziej graficzna i spójna niż abstrakcyjna sprawia, że film nabiera jakiegoś kosmicznego a zarazem groteskowego wymiaru.
Oklaski dla aktorów, tak wyrazistych - tak oddanych roli, niemal kamikadze filmu.
Fajna rzecz:)