Moim zdaniem trzeba postawić między nimi wyraźną kreskę-a punktem, który jako ważny, został na równym poziomie uwypuklony w obu dziełach, to (oczywiście) "przykry rytuał" jakim jest obrzezanie.
Szkoda, że w filmie nie zawarto motywu lwa, bo przecież sama Waris w książce przyznawała, że moment, w którym zwierze zrezygnowało ze zjedzenia jej, był równoznaczny ze znakiem od Boga, że jej życie jest na tyle istotne, że może pokonać przypadkowo napotkaną śmierć. To był jej drugi punkt zwrotny w życiu- wiedziała, że żyje "po coś", żyje, by jako pierwsza poruszyć problem obrzezania.
Również szkoda, że tak mało zrelacjonowano w filmie jej więź z matką. Nie mniej jednak rozumiem, że film o tak ważnej tematyce (i co ważne- nie fikcyjnej) nie powienien zawierać zbyt wielu wątków, ponieważ musi trafić do każdego odbiorcy.
Przyznam szczerze, że scena obrzezania dziewczynki i jej płacz, krzyk, bezradność.. wstrząsnęły mną z ogromną siłą-większą niż tej zawartej w książce. Co innego wyobrazić sobie, a co innego zobaczyć (choćby odegrane) to ogromne zło. Cała moja kobiecość została wywleczona z każdego zakątka ciała i, tak jak starsza kobieta siedząca obok mnie, płakałam.. i nadal płaczę, bo jest to zbrodnia niczym nieusprawiedliwiona i ciągle powtarzana przez tyle pokoleń..to po prostu boli. Każdą kobietę. Każdego człowieka.