Film bardzo mi się podobał. Nie ukrywam,że to na tę projekcję festiwalową czekałam najbardziej. Sama świadomość,że twórca owego obrazu siedzi obok mnie i tak naprawdę opowiada swoją, osobistą historią byłą dla mnie jeszcze większym motorem. Co do Lęku wysokości- delikatny, poruszający i prawdziwy film z genialną obsadą. Widać było,że pan Bartek stworzył go z potrzeby serca w hołdzie swojemu ojcu, o czym zresztą mówił na konferencji po zakończonym seansie. Koniec końców....polecam :)

Przede wszystkim zaskoczyła mnie skala zainteresowania tym filmem, w piątek przyszłam pół godziny przed seansem i stanęłam w jednym z licznych zakrętów kolejki. Trochę niefajne było to, że jej koniec znalazł się akurat pod drzwiami i dla nas, czekających wcześniej te pół godziny, zostały miejsca w pierwszych rzędach. Na szczęście film nie jest tak dynamiczny jak wyświetlane przed nim reklamy, więc oczy się bardzo nie męczyły.
Na pewno trzeba mieć do niego odpowiednie nastawienie. Wiele raz polecałam znajomym filmy, które mnie zachwyciły i potem dzwonili do mnie "Słuchaj, jesteśmy w połowie, zacznie się wreszcie coś dziać, czy lepiej włączyć coś innego?", ten raczej też do takich należy. No i dobrze było posłuchać po filmie, co mówią o nim twórcy. Aczkolwiek wczoraj to spotkanie było trochę drętwe, dzisiaj Dorociński świetnie rozładowywał atmosferę.

Zainteresowanie było niezwykłe! Często idąc do kina na polski film, na sali spotyka się max. 10-15 osób na seansie, a w przypadku Lęku Wysokości frekwencja była niespotykana.
I racja idąc na ten film należy mieć do niego odpowiednie nastawienie. Jak dla mnie genialny duet głównych aktorów i piękna historia opowiedziana przez reżysera, który wyraźnie kręcił ten film "z potrzeby serca".