Rany, co za bełkot. Po przygodach Waldemara Daninskiego nie spodziewałem się ładu i składu, ale … liczyłem … na … coś. Nie wiem co. Klimat, fajne sceny z wilkołakiem,
może jakiś ciekawy (choćby idiotyczny) niuans w kwestii fabuły. Nic z tych rzeczy. „La Furia del Hombre Lobo” nie jest może aż tak zły, jak sugerowałaby jego opinia, ale
jednak jest słaby. Fabuła się nie za bardzo trzyma kupy, nie mówiąc już, że nawet momenty, które jako tako można zrozumieć, są idiotyczne. A klimatu żądnej z pierwszych
dwóch części przygód Waldemara (nie liczę tu Spotkania Potworów) też tu nie uświadczymy. Muzyka jest nawet ok., zdjęcia w oczy może nie bolą, ale to nic nie daje.
Sceny ataków i przemiany są oczywiście biedne. Aktorstwo i dialogi są śmiechu warte. To wszystko sprawia, że nawet nie chciało mi się skupiać i próbować zrozumieć
dokładniej fabuły tego tworu. Oglądałem to bez większego bólu, ale też bez przyjemności. Tylko jako ciekawostka dla fanów Naschego (zwłaszcza we wcieleniu
Waldemara).