Doskonały gotycki horror przeciążony ponurą atmosferą i zgęstniałym perwersyjnym ciśnieniem. Nastrojowa scenografia, oryginalny scenariusz i świetne aktorstwo, to tylko niektóre zalety filmu.
"La residencia" to dziwny twór. Łączy w sobie wątki obyczajowe, polityczne metafory i jest swoistego rodzaju ukłonem w stronę gotyckich horrorów wytwórni Hammer, a także wyraźną inspiracją dla późniejszych slasherów i filmów giallo. Sceny morderstw są naprawdę oryginalne i wywołujące wrażenie (choć jest ich niewiele). Narciso Ibáñez Serrador bynajmniej nie chciał szokować hektolitrami krwi, flaków i bezprśrednią nagością; postawił na mroczny nastrój; sterylne kadry i tajemnicze niedopowiedzenia.
Świat przedstawiony w filmie jest przesycony niezdrową presją, której ulega większość naszych bohaterów.

Pani Fourneau (dyrektorka szkoły z pensjonatem) jest restrykcyjną i zimną jak dorsz kobietą, dla której na pierwszym miejscu stoi dyscyplina. Łączy ją dziwna relacja z nastoletnim synem, którego izoluje i zabrania widywać mu się z jakimikolwiek pensjonariuszkami (wmawia mu, że musi on poczekać na dziewczynę taką jak ona). Kobieta czuje również silny pociag do jednej z uczennic Catherine (da się to wyraźnie odczuć, gdy Mademoiselle Fourneau całuje jej poranione od chłosty plecy i pobudzona wpatruje się w jej nagie ciało pod prysznicem).
Syn dyrektorki jest natomiast nałogowym pogdlądaczem, który całe dnie cichcem śledzi dziewczęta, obserwuje je pod prysznicem i ukradkiem się z nimi spotyka.
Prawa ręka Pani Fourneau, sadystyczna lesbijka Isabelle, budzi chyba jeszcze większe ciarki na plecach, niż lodowata dyrektorka. Władcza i bezwzględna dziewczyna trzyma pieczę nad wszystkim, co związane jest z pensjonariuszkami (a każda, która nie będzie jej posłuszna, spotka się z okrucieństwem i poniżeniem). Od dominującej Isabelle zależne jest to, która z dziewcząt da upust swym tłamszonym popędom (scena w stodole, skontrastowana z seksualna frustracją wyszywających dziewczyn jest naprawdę mocna). To ona "ustawia" schadzki z chłopakiem, który dowozi drewno raz na trzy tygodnie, decyduje kto i kiedy się z nim spotka (sama woli raczej towarzystwo dziewcząt). Isabelle posiada również kilka wiernych pomagierek, które służą pomocą w jej chorych gierkach. Ponadto, jej strój (beżowa bluzka i czarny krawat), nadają jej wyglądowi jeszcze większej perwersyjnej władczości (nawiązania do faszyzmu i rządów Franco, są tu dość wyraźnie zarysowane).
Z całym tym podejrzanym towarzystwem zostaje zderzona niewinność i delikatnośc nowej pensjonariuszki Theresy, która na swoje nieszczęście wpada w oko dewiantce Isabelle i staje się ofiarą jej "adoracji".
Mroczna szkoła z internatem jest nie tylko domem okrucieństwa, dziwacznych praktyk seksualnych i twardych reguł. Z murów tej surowej budowli kolejno zaczynają znikać zamieszkałe w nim dziewczęta. Oficjalna wersja głosi, że uciekły...prawda jest jednak taka, że ponury internat jest miejscem grasowania tajemniczego mordercy.

"La residencia" wypada bezbłędnie jako horror. Dużą tego zasługą jest nie tylko złowrogi klaustrofobiczny klimat, ale i świetne kreacje aktorskie Lilli Palmer jako dyrektorki i Maribel Martín w roli zdegenerowanej pomagierki. Zakończenie filmu jest kolejnym zaskakującym atutem i mieści w sobie większą ilośc ironii, niż przerażającej makabry.
"La residencia" jest "lekturą obowiązkową", nie tylko dla wielbicieli starych horrorów. Jak wspomniałam już wyżej, obraz ten był dużą inspiracją dla wielu późniejszych filmów, takich jak np: "Suspiria", "Czekoladowa wojna", czy "Szczątki" (więc warto zobaczyć chociażby dla wpływów jakie zrodziła) .
Każdy amator posepnych filmideł, przebitych dusznym gotyckim klimatem, powiniem niezwłocznie rzucić się na to cacuszko.