Tak, jestem! Uwielbiam plastyczne kino, mam "slabosc" do malych dziewczynek z duza wyobraznia (dzieki "Alicji..."), generalnie potrafie wybaczyc ulomnosci kina (np. dziury w fabule) jesli tylko zachwyci mnie realizacja. W przypadku "Labiryntu Fauna"- KLOPS, jak mowi moja mama. Nie powiem, ze zaluje ze poszlam do kina, odczuwam po prostu potrzebe wypowiedzenia sie w obliczu takich komentarzy forumowiczow jak np.: "Arcydzielo". Moi drodzy, czy na prawde jestem w az tak wielkim bledzie sadzac, ze brutalnosc tego filmu byla zbedna?; ze bohaterowie zachowywali sie irracjonalnie i nieadekwatnie do sytuacji (matka Ofelii- najbardziej irytujaca postac wszechczasow); ze niektore momenty byly, jak sadze- niezamierzona, groteska? (wielka zaba, ktora zamienia sie w galaretke- mozna to bylo na prawde lepiej przedstawic). Ofelia jest wspaniala postacia, grajaca ta role dziewczynka ma wedlug mnie wielki talent i to w sumie ratuje ten film w moich oczach. Nie chce bawic sie w krytyka, czy tez pseudoznawce kina, mowie tylko co czuje. A czuje, ze to na prawde- wiele halasu o nic.